المرء في أوطاننا

معتقل في جلده

منذ الصغر

وتحت كل قطرة من دمه

مختبئ كلب أثر

بصماته لها صور

أنفاسه لها صور

أحلامه لها صور

المرء في أوطاننا

ليس سوى اضبارة

غلافها جلد بشر

أين المفر؟

* * *

أوطاننا قيامة

لا تحتوي غير سقر

والمرء فيها مذنب

وذنبه لا يغتفر

إذا أحس أو شعر

يشنقه الوالي.. قضاء وقدر

إذا نظر

تدهسه سيارة القصر.. قضاء وقدر

إذا شكا

يوضع في شرابه سم

.. قضاء وقدر

لا درب.. كلا لا وزر

ليس من الموت مفر

يا ربنا

لا تلم الميت في أوطاننا إذا انتحر

فكل شيء عندنا مؤمّمٌ

حتى القضاء والقدر

عامان .. مرا عليها يا مقبلتي

وعطرها لم يزل يجري على شفتي

كأنها الآن .. لم تذهب حلاوتها

ولا يزال شذاها ملء صومعتي

إذ كان شعرك في كفي زوبعة

وكأن ثغرك أحطابي .. وموقدتي

قولي. أأفرغت في ثغري الجحيم وهل

من الهوى أن تكوني أنت محرقتي

لما تصالب ثغرانا بدافئة

لمحت في شفتيها طيف مقبرتي

تروي الحكايات أن الثغر معصية

حمراء .. إنك قد حببت معصيتي

ويزعم الناس أن الثغر ملعبها

فما لها التهمت عظمي وأوردتي؟

يا طيب قبلتك الأولى .. يرف بها

شذا جبالي .. وغاباتي .. وأوديتي

ويا نبيذية الثغر الصبي .. إذا

ذكرته غرقت بالماء حنجرتي..

ماذا على شفتي السفلى تركت .. وهل

طبعتها في فمي الملهوب .. أم رئتي؟

لم يبق لي منك .. إلا خيط رائحة

يدعوك أن ترجعي للوكر .. سيدتي

ذهبت أنت لغيري .. وهي باقية

نبعا من الوهج .. لم ينشف .. ولم يمت

تركتني جائع الأعصاب .. منفردا

أنا على نهم الميعاد .. فالتفتي

لا تسـألوني... ما اسمهُ حبيبي	أخشى عليكمْ.. ضوعةَ الطيوبِ
زقُّ العـبيرِ.. إنْ حـطّمتموهُ	غـرقتُمُ بعاطـرٍ سـكيبِ
والله.. لو بُحـتُ بأيِّ حرفٍ	تكدَّسَ الليـلكُ في الدروبِ
لا تبحثوا عنهُ هُـنا بصدري	تركتُهُ يجـري مع الغـروبِ
ترونَهُ في ضـحكةِ السواقي	في رفَّةِ الفـراشةِ اللعوبِ
في البحرِ، في تنفّسِ المراعي	وفي غـناءِ كلِّ عندليـبِ
في أدمعِ الشتاءِ حينَ يبكي	وفي عطاءِ الديمةِ السكوبِ
لا تسألوا عن ثغرهِ.. فهلا	رأيتـمُ أناقةَ المغيـبِ
ومُـقلتاهُ شاطـئا نـقاءٍ	وخصرهُ تهزهزُ القـضيبِ
محاسنٌ.. لا ضمّها كتابٌ	ولا ادّعتها ريشةُ الأديبِ
وصدرهُ.. ونحرهُ.. كفاكمْ	فلن أبـوحَ باسمهِ حبيبي

هل تسمين الذي ألقى هياماً؟

أم جنونا بالأماني؟ أم غراما؟

ما يكون الحب؟ نوحاً و ابتساما؟

أم خفوق الأضلع الحرى

إذا حان التلاقي بين عينينا

فأطرقت فراراً باشتياقي عن سماء

ليس تسقيني إذا ما؟ جئتها مستسقياً إلا أواما

**

العيون الحور لو أصبحن ظلاًفي

شرابي جفت الأقداح في أيدي صحابي

دون أن يحظين حتى بالحباب

هيئي يا كأس من حافاتك السكرى

مكانا تتلاقى فيه يوما شفتانا

في خفوق و التهاب

و ابتعاد شاع في آفاقه ظل اقتراب

**

كم تمنى قلبي المكلوم

لو لم تستجيبي من بعيد

للهوى أو من قريب

آه لو لم تعرفي قبل التلاقي

من حبيب أي ثغر مسّ هاتيك الشّفاها

ساكبا شكواه آها ثم آها ؟

غير أني جاهل معنى سؤاليعن هواها ؟

أهو شيء من هواها يا هواها ؟

**

أحسد الضوء الطروبا موشكاً

مما يلاقي ان يذوبا

في رباط أوسع الشّعر التثاما

السماء البكر من ألوانه

آنا و آنا لا ينيل الطرف إلا أرجوانا

ليت قلبي لمحة من ذلك الضوء

السجين أهو حبّ كل هذا ؟! خبريني

أحبك جداً

وأعرف أن الطريق إلى المستحيل

طويـل وأعرف أنك ست النساء

وليس لدي بديـل

وأعرف أن زمان الحنيـن

انتهى ومات الكلام الجميل

...

لست النساء ماذا نقول أحبك جدا...

... أحبك جداً وأعرف أني

أعيش بمنفى وأنتِ بمنفى

وبيني وبينك ريحٌ وغيمٌ

وبرقٌ ورعدٌ وثلجٌ ونـار

وأعرف أن الوصول لعينيك وهمٌ

وأعرف أن الوصول إليك انتحـار

ويسعدني أن أمزق نفسي لأجلك أيتها الغالية

ولو خيروني لكررت حبك للمرة الثانية

...

يا من غزلت قميصك من ورقات الشجر

أيا من حميتك بالصبر

من قطرات المطر أحبك جداً

...

وأعرف أني أسافر

في بحر عينيك

دون يقين وأترك عقلي ورائي

وأركض أركض أركض خلف جنونـي

...

أيا امرأة تمسك القلب بينيديها

سألتك بالله لا تتركيني لا تتركيني

فماذا أكون أنا إذا لم تكوني أحبك جداً وجداً وجداً

وأرفض من نــار حبك أن أستقيلا

وهل يستطيع المتيم بالعشق أن يستقلا

...

وما همني إن خرجت من الحب حيا

وما همني إن خرجت قتيلا

دعاعظیم الشأن رفیع المنزله یقضی الحوائج بمشیئة الله

سبحان الله العظيم و بحمـــــــده سبحانه من إلهٍ ما أقـــــــــدره وسبحانه من قديرٍما

أعظمــــــه وسبحانه من عظيمٍ ما أجلّـــــــه وسبحانـه من جليلٍ ما أمجـــــده و ســـــبحانه

من ماجـدٍ ما أرأفه وســــبحانه من رؤوفٍ ما أعزه و ســــبحانه من عزيٍز ما أكبره و سبحانه من

كبيرٍ ما أقدمــــــه و سبحانه من قديمٍ ما أعـــــــلاه و سبحانه من علِيٍ ما أسنـــــــاه و

سبحانه من سنيٍ ما أبهـــــــاه و ســـــبحانه من بـهيٍ ما أنوَرَه و سبحانه من منيرٍ ما أظـــــهره

و سبحانه من ظـــــاهرٍ ما أخفاه و سبحانه من خفيٍ ما أعلمــــه و ســــبحانه من عليمٍ ما

أخبره و سبحانه من خبير ما أكرمــــه و سبحانـــه من كريمٍ ما ألطفـه و سبحانه من لطيفٍ ما

أبصره و سبحانه من بصيرٍ ما أسمعـه و سبحانه من سميعٍ ما أحفظــه و سبحانه من حافظٍ ما

أمــــلاه و سبحانه من مَليٍ ما أوفــــــاه و سبحانه من وفيٍ ما أغنـــــاه و سبحانه من غنيٍ ما

أعطـــاه و سبحانه من مُعطٍ ما أوسعــه و ســـــبحانه من واسعٍ ما أجوده و سبحانه من جَوَادٍ

ما أفضـــــله و ســــبحانه من مُفضِلٍ ما أنعمه و ســـــــبحانه من مُنعمٍ ما أسْيده و سبحانه

من سَيدٍ ما أرحمــــــه و سبحانه من رحيمٍ ما أشـــــــدّه و ســــــــبحانه من شديدٍ ما أقواه و

ســـــــبحانه من قويٍ ما أحمده و سبحانه من حميدٍ ما أحكمــــــه و سبحانه من حكيمٍ

ماأبطشـــــــه و سبحانه من باطشٍ ما أقومـــــه و ســـــــبحانه من قَيُّومٍ ما أدْوَمه و سبحانه

من دائمٍ ما أبقــــــــاه و ســــــــبحانه من باقٍ ما أفرده و سبحانه من فردٍ ما أوحـــــــده و

ســـبحانه من واحدٍ ما أصمده و ســــــبحانه من صَمدٍ ما أمْلَكَه و سبـــــــحانه من مالِكٍ ما أولاه

و سبحانه من وَلِيٍ ما أعظمـــــه و سبحانه من عظيمٍ ما أكملــــــه و سبحانه من كاملٍ ما

أتمِّـــــــه و سبحانه من تامٍ ما أعجبـــــــه و ســـبحانه من عجيبٍ ما أفخره و ســـــــبحانه من

فاخرٍ ما أبعده و ســـــــبحانه من بعيدٍ ما أقربه و سبحانه من قريبٍ ما أمنعـــــه و سبحانه من

مانعٍ ما أغلبـــــــه و سبحانه من غالبٍ ما أعفــــــاه و سبحانه من عَفُوٍ ما أحسنــــه و سبحانه

من مُحسنٍ ما أجملـــه و سبحانه من مُجملٍ ما أقْبَلَــــه و سبحانه من قابلٍ ما أشكــــره و

ســــبحانه من شكورٍ ما أغفره و ســـبحانه من غفورٍ ما أصبره و ســـبحانه من صبورٍ ما أجبره و

ســـــــبحانه من جبارٍ ما أدْيَنَه و سبحانه من دَيَّانٍ ما أقضــــــاه و سبحانه من قاضٍ ما

أمضــــاه و سبحانه من مــــــاضٍ ما أنفذه و ســـــــبحانه من نافذٍ ما أحْلَمَه و ســـــــبحانه من

حليمٍ ما أخلقه و سبحانه من خالقٍ ما أرزقــــه و سبحانه من رازقٍ ما أقــــهره و ســــبحانه من

قــــاهرٍ ما أنشَأه و ســــــبحانه من مُنشئٍ ما أملَكَه و ســــــــبحانه من مَلِكٍ ما أولاه و

سبحانه من وال ٍ ما أرفعــــــه و سبحانه من رفيعٍ ما أشرفـــــه و سبحانه من شريفٍ ما

أبسطــه و سبحانه من باسطٍ ما أقبضــــه و ســــــبحانه من قابضٍ ما أبداه و ســـــــبحانه من

بَادٍ ما أقدسه و سبحانه من قُدُّوسٍ ما أظهـــره و ســـــبحانه من ظاهرٍ ما أزكاه و ســـــــبحانه

من زكيٍ ما أهداه و سبحانه من هادٍ ما أصــــــدقه و ســـبحانه من صادقٍ ما أعوده و

ســـــبحانه من عَوَّادٍ ما أفْطَرَه و سبحانه من فاطرٍ ما أرعـــــاه و سبحانه من رَاعٍ ما أعونــــــه و

سبحانه من مُعينٍ ما أوهبـــــه و سبحانه من وَهَّابٍ ما أتوبـــــه و سبحانه من تَوَّابٍ ما

أســـــخاه و سبحانه من سخيٍ ما أنصــــره و سبحـــــانه من نصيرٍ ما أسْلَمَه و سبحانه من

سَلامٍ ما أشفــــــاه و سبحانه من شافٍ ما أنجــــــاه و سبحـــــــانه من مُنجٍ ما أبَرَّه و

سبحــــــانه من بَارٍ ما أطلَبَه و سبحانه من طالبٍ ما أدرَكَــــه و سبحانه من مُدرِكٍ ما أرشـــده و

سبحانه من رشيدٍ ما أعطفــــه و سبحانه من مُعْطِفٍ ما أعدلـــه و سبحانه من عَدْلٍ ما

أتقنــــــه و سبحانه من مُتْقِنٍ ما أكفلـــــه و سبحانه من كفيلٍ ما أشـــــهده و سبحانه من

شهيدٍ ما أحـــــمده و سبحانهُ هو اللهُ العظيمُ و بحمده و الحمد للهِ و لا إله إلا الله و الله أكبر و لله

الحمدُ و لا حول و لا قُوةَ إلا بالله العلِّي العظيم دافعُ كلِّ بليةٍ و حسبنا اللهُ و نعمَ الوكيل

حضرت امام خمینی(ره) بسمه‌تعالی در وضع موجود قمه نزنند، و شبیه ‎ خوانی اگر مشتمل بر محرمات و موجب وهن مذهب نباشد، مانع ندارد؛ اگر چه روضه‌خوانی بهتر است و عزا‌داری برای سید مظلومان از افضل قربات است. "استفتاءات امام، ج 3، سوالات متفرقه، س 37" حضرت آیت‌الله العظمی خویی(ره) اگر قمه‌زنی و زنجیرزنی با قلاب‌های فلزی که در ماه محرم انجام می‌گیرد، منجر به ضرر و زیان قابل توجهی شده و یا هتک، تمسخر و توهین به دین و مذهب را به دنبال آورد، جایز نیست. "المسائل الشرعیه، استفتاء‌ات الامام الخویی، العبادات" حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای قمه‌زنی علاوه بر این که از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمی‌شود و سابقه‌ای در عصر ائمه علیهم السلام و زمان‌های بعد از آن ندارد و تاییدی هم به شکل خاص یا عام از معصوم (علیه السلام) در مورد آن نرسیده است، در زمان حاضر موجب وهن و بدنام شدن مذهب می‌شود؛ بنابراین در هیچ حالتی جایز نیست. و چنانچه در این مورد نذری وجود داشته باشد، نذر واجد شرایط صحت و انعقاد نیست. حضرت آیت الله العظمی سیستانی باید از کارهایی که عزاداری را خدشه‌دار می‌کند اجتناب شود. "مسائل جدید از دیدگاه علما و مراجع تقلید، سید محسن محمودی" [روشن است که قمه ‎ زنی در حالحاضر تبعات منفی فراوانی از جمله وهن دین را در پی دارد. این فتوا وجه دیگری نیز دارد: اگر قمه زدن ضرر معتدٌ به و یا تبعات منفی داشته باشد جایز نیست.] حضرت‌ آیت‌الله العظمی نوری همدانی مکتب سالار شهیدان حضرت ابی عبدالله علیه‌السلام، مکتب امر به معروف و نهی از منکر و چشمه جوشان ارزش‌های اسلامی است و تاریخ خونبار عاشورا همیشه با آفریدن حماسه‌ها و موج‌ها و با به حرکت در آوردن احساسات و عواطف، الهام ‎ بخش کلیه نهضت‌ها و قیام‌هایی که علیه ظالمان و جباران روزگار صورت گرفته، بوده است... این خاطره، بهجوش‌آورنده خون‌هایی است که در دل علاقه‌مندان این مکتب موج می‌زند. مخصوصا در جهان کنونی که دشمنان اسلام از اسلام سیلی خورده و منافع نامشروع خود را از دست رفته می‌بینند، در فکر انتقام گرفتن از اسلام ناب محمدی هستند، لذا لازم است (شیعیان) با مراسم عزاداری کار زینبی بکنند یعنی با منطق اسلام توام و از هر گونه حرکتی که این دین مقدس را بی‌منطق قلمداد نماید، منزه باشد و عزاداران محترم و متعهد به جای این که قمه را بر فرق خود بکوبند در فکر آن باشند، - که - قمه را بر سر دشمنان اسلام که اراضی آنان را اشغال و در فکر تضعیف آنان می‌باشند و منابع آنان را غارت و بالاخره هر روزی با ترفند جدیدی حیات اسلامی آنان را به مخاطره می‌اندازند، بکوبند. "استفتاء‌ات، ج 2، س 597" حضرت آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی بر عزاداران عزیز لازم است از کارهایی که موجب وهن مذهب می‌گردد و یا آسیبی به بدن آنها وارد می‌کند، خودداری کنند. کلمه قمه‌زنی، www.makaremshirazi.org حضرت آیت‌الله العظمی جوادی آملی چیزی که مایه وهن اسلام و پایه هتک حرمت عزاداری است، جایز نیست، انتظار می‌رود از قمه‌زنی و مانند آن پرهیز شود. حضرت آیت الله موسوی اردبیلی چنانچه ضرر معتدٌ به داشته باشد یا موجب وهن مذهب یا مؤمنین شود جایز نیست. منبع: www.ardebili.com حضرت آیت الله صافی گلپایگانی در موردی که موجب وهن مذهب شود از آن خودداری گردد. "مسائل جدید از دیدگاه علما و مراجع تقلید، سید محسن محمودی" حضرت آیت‌الله علی مشکینی(ره) بعد التسلیم و التحیه امور مذکور فوق بنفسه در شرع اسلام مورد اشکال و بلکه بعضی از آنها ذاتا مُحرم است. مسلمین باید از وارد کردن آنها در مراسم تعزی حضرت‎ ‎حسین(ع) که یکی از عبادات است جدا خودداری نمایند

گروهی چنین می پندارند که سجده برخاک ویاتربت شهیدان،به معنای پرستش بوده ونوعی

شرک است. درپاسخ این پرستش باید یادآور شد که میان دوجمله:السجود لله والسجود علی الارض تفاوت روشنی وجود دارد. اشکال یادشده، حاکی از آن است که میان این دو

تعبیر ،فرقی نمی گذارند.بطور مسلم.مفاد السجود لله این است که سجده برای خداست

درحالی که معنای السجود علی الارض آن است که سجده برزمین صورت می گیرد.وبه تعبیر

دیگرما باسجده برزمین ،به خدا سجده می کنیم واصولا تمام مسلمانان جهان برچیزی سجده

می کنند درحالی که سجده آنان برای خداست. تمام زائران خانه خدا بر سنگهای مسجد

الحرام سجده می کنند درحالی که هدف از سجده آنان خدا است. درصحیح بخاری ، کتاب

الصلواة ،ص91 پیامبر گرامی می فرماید: (جعلت لی الارض مسجدا وطهورا)زمین سجدگاه

ومایه ی پاکیزگی برای من گردیده است. بنابر این سجده برای خدا باسجده بر زمین نه تنها

کوچکترین منافاتی ندارد که کاملا سازگار است;زیرا سجده کردن برخاک وگیاه ،رمز نهایت

خضوع وفروتنی دربرابر خدای یگانه است.

در احکام القرآن،(جصاص حنفی)،ج3،ص209،طبع بیروت، باب السجودعلی الوجه.

از وائل بن حجر نقل می کند می گوید:(رأیت النبی صلی علیه[وآله] وسلم إذا سجد

وضع جبهته و انفه علی الارض)_آنگاه پیامبر سجده می نمود ،پیشانی وبینی خودرا برزمین می نهاد.

درسنن بیهقی،ج2،ص421، کتاب الصلواة، باب الصلواة علی الحصیر

از ابوسعید_ازصحابه رسول خدا_نقل می کند که می گوید: (دخلت علی رسول الله صلی علیه

[وآله]وسلم و هو یصلی علی الحصیر) ‏_به محضر پیامبر وارد شدم درحالی که بر حصیر نماز می گزارد.

این سخن گواه روشن دیگری بر نظریه ی شیعه است مبنی بر این که سجده بر آنچه از زمین می

روید، درصورتی که خوردنی وپوشیدنی نباشد ، جایز است.

امام صادق می فرماید: نزدیکترین حالات بنده به پروردگارش حالت سجده است.

امام رضا می فرماید: دوست هر کس عقل او،ودشمنش جهل اوست.

لابرویر می گوید: تواضع بیجا ، آخرین حد تکبر است.

امام صادق می فرماید: عید غدیر خم ازهمه اعیاد حرمتش بیشتر است.

روسو می گوید: بهترین وسیله برای جلب محبت دیگران نیکی به آنهاست.

امام صادق می فرماید: هرچیزی پاداش و مزدی دارد، مگر اشکی که برای ما ریخته شود که چیزی با آن برابری نمی کند و مزد بی اندازه دارد.

بطلیموس می گوید: حکمت درختی است که ریشه آن درقلب ومیوه آن در زبان است.

امام علی میفرماید: مهرورزی بامردم ، نیمی ازخرد است.

امام صادق میفرماید: هرکه مالک خشم خود نباشد مالک عقل خود نیست.

پیامبر اسلام (ص)میفرماید: بهترین کسب ها آن است که مرد بادست خود کار کند.

مثل چینی: از آهسته رفتن نترس ، از اینکه ندانی ایستاده ای بترس

فرانسیس رواترمیگوید: یکی از ناشناخته ترین لذت ها در زندگی ، حرف زدن با خویشتن است.

منتسکیو میگوید: گاهی سکوت بیش از هر استدلالی به ما کمک می کند.

پاندر میگوید: از اندیشه ها و آرزوهای دیگران ، برای موفقیت خود کمک بگیرید.

امام رضا(ع) میفرماید: آن کسی که نفسش را محاسبه کند، سود برده است و آن کسی که از محاسبه نفس غافل بماند، زیان دیده است.

پاسخ:این مطلب حتمی و مسلم است که خود پیامبر شیوه ی درود فرستادن برخود را برای

الذين آمنوا صلوا عليه وسلموا تسليما)نازل شد،مسلمانان پرسیدند:چگونه درود می

فرستیم؟پیامبر فرمود:(لا تصلوا علي الصلواة البتراء)(برمن ،صلوات ناقص نفرستید).

بازپرسیدند:چگونه درود بفرستیم؟فرمود:بگویید:(اللهم صل علی محمد وآل محمد)* ‏*

الصواقع المحرقة.(ابن حجر)،چاپ دوم (مکتبة القاهره)مصر،باب11،فصل اول،ص 146و نظیر آن در (الدر المنثور)،ج5،تفسیر آیه ی 56سوره ی احزاب،به نقل ازمحدثان وصاحبان صحاح ومسانید، ازقبیل عبدالرزاق وابن ابی شیبه واحمد وبخاری ومسلم وابوداوود وترمذی ونسائی وابن ماجه وابن مردویه،ازکعب ابن عجرة ازپیامبرگرامی، آمده است

. موقعیت آل پیامبر،در مرتبه ای است که شافعی درشعر معروف خود می گوید:

یااهل بیت رسول الله حبکم                 فرض من الله فی القرآن انزله

کفاکم من عظیم القدر انکم                 من لم یصل علیکم لا صلواة له